Π​ρ​ω​τ​ο​μ​ά​ρ​τ​υ​ρ​α​ς

by vasra dikon

/
  • Streaming + Download

    Includes high-quality download in MP3, FLAC and more. Paying supporters also get unlimited streaming via the free Bandcamp app.
    Purchasable with gift card

      name your price

     

1.
Χτες βράδυ σκότωσα ένα περιστέρι Που ήρθε κι έκατσε στο παραθύρι μου και μουρμουρούσε για έρωτες κι ελευθερία "Σε ποιον τα λέτε αυτά κύριε;" του ψυθίρισα "Σε σας που κάποτε ερωτευτήκατε που κάποτε έστω κι για μια στιγμή νιώσατε ελεύθερος!", μου απάντησε "Και που το ξέρετε;" ρώτησα "Δεν το ξέρω, το γνωρίζω." αποκρίθηκε και έκανε να φύγει "Μισό λεπτό του είπα." και έκανα να το φιλήσω Και σαν έσκυψε το έπνιξα Και πριν ψοφήσει μου ψέλλισε ένα "Σ' αγαπώ!" κι έκλεισε τα μάτια του Ξύπνησα και το είδα δίπλα μου να έχει γίνει πέτρα Και πήρα ένα καλέμι και σκάλισα το πρόσωπο του
2.
Οι στρατιώτες αποκοιμήθηκαν Στα χέρια σου Και τα παιδιά βγήκαν για παιχνίδι Έσπασε ο κύκλος που χτίζαμε Ένα ουράνιο τόξο ξεπρόβαλλε Και άρχισε να παίζει μουσική Το τραγούδι του ήταν το τραγούδι μας Οι πέτρες στοιβάχθηκαν η μια πάνω στην άλλη Και το ποτάμι χύθηκε στον δρόμο Μίλα μου για σένα Μίλα μου για το αύριο Μίλα μου για τα σπαθιά Και τα τρένα Βάλε στην άκρη τα αυτοκίνητα Βάλε στην άκρη τα σπίτια Βάλε στην άκρη το ψωμί και το χώμα Τάξου σε μένα Δέξου με Μα μη με δοξάσεις Αύριο θα ξυπνήσουμε Χωρίς μάτια Χωρίς αίμα Αύριο θα ξυπνήσουμε μαζί Σκεπασμένοι με χιόνι
3.
Ο εραστής μου έχει ένα χαμόγελο μέχρι το πάτωμα Και μια καρδιά ψυγείο Ξέρει μονάχα ένα ανέκδοτο Και έχει έναν παπαγάλο με λοφίο Ο εραστής μου χορεύει αδιάκοπα Δουλεύει σε ψυχιατρείο Για δώρο μου παίρνει μόνο αδιάβροχα Και όλο φωνάζει πως κάνει κρύο Ο εραστής μου είναι μια θάλασσα Και βρέχει μόνο τα δικά μου ποδάρια Κι όταν του λέω "Σταμάτα, πάει πάλιωσα…" Μέσα στις τσέπες μου βάζει λιθάρια Ο εραστής μου είναι ένα πέταλο Κι ο τυχερός εγώ που το βρήκα Διαβάζει ειδήσεις και γράφει ποιήματα Ποιος άλλος τάχα μου λέει να έχει προίκα;
4.
Την ώρα που θα περπατήσουμε πάνω στην οδοντογλυφίδα και θα χαλέψουμε απ' τους ζητιάνους νερό τότε θα πουν πως γίναμε άνθρωποι μα μόνο εμείς θα ξέρουμε την αλήθεια και δεν θα την πούμε ποτέ σε κανέναν Δέκα γράμματα μάθαμε κι είναι αρκετά με αυτά μπουσουλάμε με αυτά ονειρευόμαστε την άγια σκούπα με αυτά μεθάμε με αυτά πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας και επιτέλους απ' αυτά τιμωρούμαστε Είναι πικρό το σκαλί και βαρύ το σύγνεφο όταν έρχεται όταν φεύγει όμως αφήνει πίσω μια ελπίδα σαν πάνω της να πέρασαν τα σαλιγκάρια και να της δώσαν ζωή κι ύστερα να κρύφτηκαν μες στο χώμα και να άρχισαν να λένε ιστορίες για μας Ήταν κάποτε ένας ποιητής που δεν ήταν ποιητής αλλά λεωφορείο Ήταν κάποτε ένας ποιητής που δεν ήταν ποιητής Ήταν κάποτε ένας ποιητής Ήταν κάποτε Ήταν...
5.
Τίποτα δεν εμίσησα περσότερο απ' αυτούς που τάχα με αγαπάνε Απ' αυτούς που περιμένουν έξω απ' την πόρτα μου Να τους πετάξω ένα κομμάτι ψυχή Απ' αυτούς που ξεροσταλιάζουν μέσα μου κι υποφέρουν Γιατί πάγωσα 'κείνο το πρωί που δεν είχε αγάπη
6.
Όλοι σε κοιτούσαν που χόρευες αλλά μόνο εγώ συνέχισα να σε κοιτάω και σαν έκατσες στο τραπέζι και έκανες παπάρα τη σαλάτα και κατέβαζες μονοκοπανιάς τα κρασιά. Ήσουν τόσο όμορφη μέσα στο μαύρο σου φόρεμα κι ας ήμασταν σε γάμο. Τι ώρα πήγε; με ρώτησες Θα γύρισε ο Καθρέφτης; (Καθρέφτη λέγανε την γάτα σου) Δεν νομίζω, απάντησα, κι έκανα να σηκωθώ Που πας; μου είπες Στην θάλασσα, είπα, να δω που καταλήγει το ποτάμι, θα είναι ωραία τέτοια ώρα Κόψε τις μαλακίες, είπες, και σηκώθηκες να χορέψεις και χάθηκες
7.
Είμαστε μόνοι Γιατί μας μάθανε να αγκαλιάζουμε μόνο το σώμα μας Καθώς πέφτουμε να κοιμηθούμε Καθώς χορεύουμε και τραγουδούμε Καθώς πονούμε Είμαστε μόνοι Γιατί προσταχθήκαμε να είμαστε μόνοι Απ' την στιγμή που ξεμυτίσαμε μόνοι Σαν είδαμε τον ήλιο μόνοι Και σαν πεθάνουμε θα είμαστε μόνοι Και θα αναρωτιόμαστε μόνοι Αν άξιζε που ζήσαμε μόνοι Σαν τους φύλακες των φάρων Μόνοι
8.
Σ' αγκάλιαζα και το σκοτάδι χυμούσε μέσα μου σα σκόνη Ήμουν παιδί και γινόμουν σύννεφο Ήμουν άντρας και γινόμουν σκιά Και συ γελούσες Και γω σ' αγκάλιαζα Και όλα ήταν όμορφα μες στο σκοτάδι Και όταν ξημέρωνε Και έβγαινε ο ήλιος Έκλαιγες και γω πάταγα πάνω στα καρφιά Και ξαναγινόμουν εφιάλτης Σ' αγκάλιαζα και συ μεγάλωνες Και σκέπαζες τη μέρα και τη θάλασσα Και ερχόταν τα καράβια να με πάρουν Και γω τα έδιωχνα Σ' αγκάλιαζα και συ πονούσες Και σαν ξημέρωνε Και έβγαινε ο ήλιος Άδειαζαν όλα Ακόμη και τα τριαντάφυλλα Σ' αγκάλιαζα και συ πενθούσες Και κάθε Κυριακή μόνη σου μεθούσες Και κάθε ψυχή μόνη σου την σκορπούσες
9.
Δεν είχα κρατήσει τίποτα παρά μόνο δυο λέξεις Κι αυτές ήταν αρκετές Μου θύμιζαν όλα όσα είχα περάσει Κι όταν ερχόταν και με ρωτούσαν για αυτές Τους έλεγα πως δεν τις θυμάμαι Μα πως, είναι μόνο δύο λέξεις Ναι, αλλά είναι όλη μου η ζωή Ε, δεν μπορεί, θα τις θυμάσαι μου έλεγαν Όχι έλεγα κι αγκάλιαζα το σκοτάδι Και σαν κοιμόμουν ψέλλιζα Είμαι άνθρωπος
10.
Εγώ ο υπηρέτης του δρόμου Ο ακόλουθος της πρωινής δροσιάς Εγώ που ξεφλούδισα τον κόσμο Ανήμπορος πια Σακατεμένος απ' όσα αγάπησα Έγυρα πάνω στο τραπέζι κι αποκοιμήθηκα Εγώ ο πρωτομάρτυρας της δίψας Ο ταχυδρόμος τ' ουρανού Εγώ που ξεκλήρισα τη νύχτα Ανήμπορος πια Σακατεμένος απ' όσα αγάπησα Έγυρα πάνω στα σκουπίδια κι αποκοιμήθηκα
11.
Ιαχή 07:13
Ζήσαμε τόσους χειμώνες μόνοι μας κάτω από τα άστρα Και μες στα δέντρα σα πουλιά Είδαμε φεγγάρια και ήλιους να πεθαίνουν Μοιραστήκαμε το ψωμί μας με τους άθλιους Κοιμηθήκαμε πάνω στο νερό Κι αγκαλιάσαμε τη βροχή Και όταν ήρθε η ώρα να σκορπίσουμε Αφήσαμε το χαμόγελό μας πάνω στα βράχια Ζήσαμε τόσους χειμώνες μόνοι μας πάνω απ' τη γη Και μες στα σύννεφα σαν άγγελοι Είδαμε να πεθαίνουν παιδιά και αιώνες Βουνά να λιώνουν Απλώσαμε το χέρι και τους χαρίσαμε τα κορμιά μας Αλλά ήμασταν τόσο λίγοι Ήμασταν τόσο μικροί Μα όταν ήρθε η ώρα να προσκυνήσουμε Κάψαμε τις εκκλησιές και πήγαμε στο ποτάμι Ζήσαμε τόσους χειμώνες μόνοι μας σαν να μασταν καλοκαίρια Σαν να ήμασταν κίτρινα στάχυα που αναβλύζουν ζωή Και πάνω μας ξάπλωσαν τα πιο όμορφα πρωινά Τα πιο όμορφα χρόνια Και ας τα ξεχάσαμε Και ας μας ξεχάσαν Μα όταν ήρθε η ώρα να πολεμήσουμε γίναμε ιαχή

credits

released July 15, 2023

license

all rights reserved

tags

If you like vasra dikon, you may also like: